جملات شرطی نوع اول در انگلیسی برای بیان احتمال یا امکان رخ دادن یک عمل یا رویداد در آینده استفاده میشوند. این جملات از دو بخش تشکیل میشوند: بخش شرطی که با حرف ربط if شروع میشود و بخش نتیجه ای که با will یا معادلهای آن ادامه مییابد.
برای مثال:
If it rains tomorrow, I will stay at home.
اگر فردا باران ببارد، من در خانه میمانم.
در این جمله، بخش شرطی (if it rains tomorrow) با زمان حال ساده نوشته میشود و بخش نتیجه ای (I will stay at home) با will و فعل ساده نوشته میشود. این جمله بیان میکند که اگر باران بیاید، نتیجه آن این خواهد بود که من در خانه میمانم.
!! میتوانیم ترتیب بخشهای جمله را عوض کنیم، اما تغییری در معنا ایجاد نمیکند. فقط باید به یاد داشته باشیم که وقتی بخش نتیجهای قبل از بخش شرطی بیاید، نیازی به استفاده از ویرگول نیست. برای مثال:
I will stay at home if it rains tomorrow.
من در خانه میمانم اگر فردا باران ببارد.
در جملات شرطی نوع اول، میتوانیم به جای will از کلماتی مانند can, may, might, should, must, have to و غیره استفاده کنیم. این کلمات میتوانند معنای جمله را تغییر دهند و درجه احتمال، اجبار، توصیه، اجازه و غیره را نشان دهند. برای مثال:
If you study hard, you can pass the exam.
اگر سخت درس بخوانی، میتوانی امتحان را پاس کنی. (احتمال)
If you don’t hurry, you might miss the bus.
اگر عجله نکنی، ممکن است اتوبوس را از دست بدهی. (احتمال کمتر)
If you want to lose weight, you should exercise more.
اگر میخواهی وزن کم کنی، باید بیشتر ورزش کنی. (توصیه)
If you break the law, you must pay the fine.
اگر قانون را بشکنی، باید جریمه بپردازی. (اجبار)
If you have a fever, you have to see a doctor.
اگر تب داری، باید دکتر ببینی. (اجبار)
امیدوارم این توضیحات برای شما مفید بوده باشد. اگر سوالی دارید، در کامنتها بپرسید.
برای گرامرهای بیشتر اینجا کلیک کنید.
